Voordat ik in de evangelische Gemeente Sneek kwam ging ik naar De Gemeente van Jezus christus te IJlst. In die tijd ben ik op drumles gegaan, en een paar jaar later ben ik in de muziekgroep van de gemeente gekomen. Ik speelde bijna elke zondag in de gemeente. En op een zondagmorgen toen ik mijn drumstel uit het busje wilde halen, zo ik dat elke zondag gewend was gebeurde het : ik ging met veel pijn door mijn rug!
Omdat wij in de gemeente aan E.G.B.O (Eerst Gebed Bij Ongelukken) doen heb ik dus met me laten bidden. Ik ben niet naar de dokter geweest omdat het korte tijd later eigenlijk wel weer ging, en ik geloofde dat God mij zeker weten zou genezen! Ik had er nog zeker wel last van, maar op de een of andere manier niet zo heel veel. Natuurlijk waren er goede dagen, maar ook slechte dagen bij qua rugpijn. Een jaar later begonnen we met de bouw van de kap op onze garage. Mijn vader en een goede vriend van ons bouwden de kap,.Mijn broers en ik hielpen mee waar we konden. Op een gegeven moment waren ze bezig met het leggen van de dakplaten waarover dan de panlatten kwam en uiteindelijk de dakpannen op kwamen. Ik stond binnen onder de kap, en wilde wel eens kijken hoe ze dat deden. Maar omdat te willen zien moest ik op een verhoging staan omdat de platen van beneden naar boven werden gelegd en het boven du nog open was. Ik klom op de keukentrap maar kon er nog niet helemaal bij. Dus besloot ik me een klein beetje op te trekken aan een lat die vast was getimmerd aan de binnenkant van de kap. Toen ik me daar aan op trok,liet de lat los en viel ik van de trap achterover op de grond.Ik was keihard met mijn rug op de grond gevallen en door de klap was mijn rug helemaal verdoofd. Ik ben naar beneden in de huiskamer gebracht waar met mij gebeden werd waarna ik op de bank probeerde te liggen, maar dit lukte maar voor heel even omdat het zoveel pijn deed.Ik ben met mijn moeder naar de dokter geweest. Hij vertelde me naar een klein onderzoek dat ik mijn rug zwaar had gekneusd en dat ik maar een afspraak moest maken met de fysiotherapeut. De dokter vertelde me ook nog dat ik die week die volgde niks mocht tillen, op mijn eigen bestek na. Dus toen ik thuis kwam moest ik dat natuurlijk even naar mijn vader en onze vriend schreeuwen.
Ik ging in behandeling bij de fysiotherapeut. Dit was soms echt lachen gieren en brullen, want als hij mij ging masseren deed hij dat aan de zijkant van mijn rug, tja.. Laat dat nou net een van mijn kietelplekjes zijn!! Inmiddels ging het weer wat lekkerder met mijn rug, de kneuzingen waren weer zo goed als weg, maar de gevolgen van de vertilling bleven nog steeds. Ondertussen ben ik op advies van de fysiotherapeut naar het ziekenhuis gegaan om foto’s te laten maken van mijn rug.Volgens de fysiotherapeut waren er door de vertilling twee ruggenwervels enigszins gebogen zodat ze tijdens het bukken tegen elkaar aan kwamen en de pijn veroorzaakte die ik had. Die vertelde me dat ik maar moest leren leven met de rugklachten omdat ze medisch gezien niet te genezen waren. Hierna besloot ik om dan maar niet meer naar de fysiotherapeut te gaan.
Ik moest dus leren leven met mijn rugklachten, wat er in resulteerde dat ik leefde voor mijn rug, alles draaide om mijn rug. De ene dag had ik een goede dag, de andere een slechte, soms sliep ik goed en soms werd ik wakker met zo’n rugpijn dat ik niet meer kon blijven liggen. Ook met het drummen was dit erg lastig en pijnlijk. Zo herinner ik me nog die ene keer dat ik drumde op een Celebration van de 18+. Ik kon niet meer zitten wegens de felle rugpijn maar wilde de dienst afdrummen. Ik wurmde me in allerlei bochten probeerde mijn rug te rekken om maar wat verlichting te krijgen. Ondertussen had mijn moeder contact met onze overburen. Ze waren niet gelovig, maar hadden wel interesse. De buurman heeft MS, een spierziekte die langzaam al de spieren uitschakeld, en zijn vrouw zorgt elke dag voor hem. Op een gegeven moment had mijn moeder een afspraak gemaakt met de overbuurman van ons om mee te gaan naar een genezingsdienst van Jan Zijlstra.Mijn moeder vroeg of ik mee wilde gaan, dus ging ik mee.Ik heb daar hele mooie dingen zien gebeuren, ik zag dat de Here Jezus mensen genas. Ik zag mensen opstaan uit de rolstoel, ik zag mensen die met krukken liepen,rennen zonder krukken, ik zag dat de Heer mensen aanraakte en genas. Maar helaas kwam ik niet aan de beurt die avond omdat Jan Zijlstra zei dat hij mensen naar voren zou roepen met een ziekte die hij door de Heer in zijn gedachte kreeg. Aan het einde van de avond had onze overbuurman zijn hart aan de Heer gegeven!, maar met mij was er niet gebeden. Jan Zijlstra vertelde dat hij er nog één avond zou zijn en dat hij dan voor iedereen zou gaan bidden ongeacht hoe lang het zou gaan duren. Dus ik wilde daar bij zijn, en haalde mijn moeder over om met me mee te gaan. Toen ik daar weer was zag ik het al helemaal gebeuren in mijn gedachten : Jan Zijlstra die zijn handen op mijn zwakke plek legde en een gebed uitsprak en mijn rug zou genezen, ik zou een vreselijk zwaar object gaan tillen zodat de mensen konden zien dat ik genezen was…… Maar aan het eind van de avond was er nog steeds niet gebeden…Ik kwam in de rij van de mensen die over waren en waar als laatste mee gebeden werd. Ik kwam naar voren en verwachte dat als hij met mij zou gaan bidden hij zou vragen waarvoor hij kon bidden. Maar het ging anders : hij legde mij de handen op en zei : Je bent genezen van al je zwakheden. Meer zei hij niet. Ik ging mee met een medewerker om volgens een procedure even met hem te praten. Toen hij vroeg of ik al wat ervaren had moest ik ‘nee’ antwoorden. Onderweg naar huis hoopte ik steeds dat de pijn weg ging, ik dacht dan komt het morgen wel wanneer ik op zou staan.
De volgende ochtend toen ik mijn ogen open deed dacht ik.. zou het genezen zijn? Maar weer geen resultaat , althans volgens mij.Ondertussen had ik geen werk, en wilde ik ook niet meer werken omdat ik dat toch niet zou kunnen met mijn rug zo dacht ik. Mijn ouders probeerden me steeds te stimuleren om aan het werk te gaan, maar ik wilde beslist niet en was echt van mening dat ik dat niet kon met mijn rug.Ook mijn broer riep mij regelmatig tot de orde om op zoek te gaan naar werk. Ik had zo af en toe een gesprek met mijn ouders, maar dan liep het met mij toch weer op niks uit. Op een gegeven moment toen mijn broer weer eens zei dat ik werk moest gaan zoeken werd ik kwaad en zei hem dat hij er eens over op moest houden, ik kon het immers niet met mijn rug. Daarna had ik weer een gesprek met mijn ouders die mij vroegen of ik wel door had waarom hij mij steeds weer vroeg om werk te zoeken. Ze zeiden dat hij dat deed omdat hij van me hield. De tranen stroomde over mijn wangen. Mijn vader vroeg me of ik wel doorhad wat Jan Zijlstra over mij had uitgesproken. Ik zei van wel , maar mijn vader dacht van niet, Hij legde uit dat het niet om een lichamelijke genezing ging, maar om een geestelijke genezing. Ik moest er alleen in geloven dat het ook zo was. Ik besloot om het aan te nemen en had vanaf dat moment een briefje in mijn telefoonhoesje met daarop te tekst, “Ik ben een held” en de datum dat ik de keuze maakte om dit aan te nemen, zodat ik er steeds weer aan herinnerd werd dat ik een held was in de ogen van God!Hierna heb ik een hele goede periode gehad, ik leefde niet meer voor mijn rug en geloofde dat God mij echt wel zou genezen, maar op zijn tijd en zijn manier, en had hier vrede mee. Ik heb zelfs nog gedacht dat mijn klachten niet zo ernstig waren en dat als de Heer moest kiezen om mij, of een ander die er ernstig aan toe was te genezen, ik de andere persoon voor zou laten gaan, ik kon er immers wel mee leven.
Ik solliciteerde bij de Albert Heyn en werd aangenomen. Ik heb daar bijna een jaar gewerkt, waarna mijn contract niet verlengd werd. Waarschijnlijk kwam dit omdat, ook al probeerde ik het zoveel mogelijk te verbergen, het niet altijd onzichtbaar was dat ik last van mijn rug had op het werk. als er één iemand is die je wil wijsmaken dat je een nietsnut bent en dat je maar moet accepteren dat je rug het belangrijkste is om voor te leven, dan is het de satan wel. Op een morgen werd ik wakker en had zo veel last van mijn rug had dat ik niet meer kon liggen en alleen het zitten op de bank beneden een beetje verzachting gaf. Ik had steeds het idee of dat ik door mijn rug zakte, en zag het even niet meer zitten. Mijn moeder kwam beneden en zag me zitten en vroeg me wat er aan de hand was, ik vertelde het en dat was het. Mijn vader kwam beneden en vroeg me waarom ik al zo vroeg beneden zat. Ik legde het uit, hij zei “en nu blijf je de hele dag hier zitten?” Ik zei dat dat het enigste mogelijke was omdat ik zoveel last van mijn rug had. Mijn vader die me niet met rust liet zei “en wat moeten we dan doen we zouden de kap gaan schuren en verven”. We gingen eten, en na het eten verwachtte hij me gewoon op de steiger!!! Hij zei, ik geloof dat de Satan je op dit moment wil tegenhouden. Als je gewoon rustig aan het werk gaat zul je merken dat God e zal helpen. Eerst dacht ik dat mijn vader gek geworden was, maar ik zag in zijn ogen dat hij meende wat hij zei en besloot om dan maar mijn oude kleren aan te doen en de steiger op zou gaan. Een half uur later vroeg mijn vader op de steiger hoe het nu ging, ik was stomverbaasd toen ik bemerkte dat ik helemaal niet zoveel last meer had van mijn rug als die ’s morgens vroeg!
Vanaf dat moment ben ik mijn rug gaan zien als een meetinstrument: Deed ik te veel /zwaar dan sloeg hij uit, en moest ik weer een dag rust houden, ging het goed dan kon ik er gewoon mee leven. En zo ging dat maar door.Ondertussen heb ik een bijbaantje gehad en verschillende vakantiebaantjes. Ik had geleerd om op een goede manier m mijn rugklachten om te gaan. Op een gegeven moment begon mijn rugpijn weer ernstig op te treden. Het was zo erg dat het doortrok tot in mijn benen! Mijn moeder vertelde me dat er een avondmaal aan stond te komen waar ze tijd namen om met mensen te bidden voor genezing. Dus ik had dan de mogelijkheid om voor me te laten bidden, en wie is de Heer om de gebeden niet te beantwoorden. In Gods Woord staat immers “Als je vraagt in mijn naam, en gelooft, ZAL ik het geven”. Er staat dus niet in hoe Hij het zal doen, of wanneer, maar dat Hij het doet dat is zeker. Aan het einde van de dienst heb ik voor me laten bidden.
Nu heb ik er bijna helemaal geen last meer van, toch komt het zo af en toe weer opzetten, maar als ik voor de Heer bezig ben niet. En ik weet zeker, en geloof met heel mijn hart dat de Heer mij op een dag zal aanraken, en mij Zijn genezing zal schenken.
