Wish it, dream it, do it
Ik weet nog goed dat wij de eerste computer thuis kregen. Het was een Tulip. Een zogenoemde 286 met een hardeschijf van maar liefst 20 megabyte en een monochroom crt beeldscherm. Hier hadden we een matrixprintertje op met een hele stapel kettingpapier erbij. Mijn vader vond de knop om de computer aan te zetten en zo onstond mijn passie voor de ICT. MS-Dos, Windows, Linux, Office, etc. Vele versies zijn er bij ons op de verschillende computers langsgekomen. Tijdens mijn keuze voor het voortgezet onderwijs vertelde mijn meester al dat ik iets technisch zou moeten doen. Ik besloot om Electotechniek te gaan doen. In die periode groeide mijn passie voor de ICT zodanig dat ik daarin verder wilde. Ik ging van Electrotechniek door naar ICT.
Nadat ik mijn opleiding had afgerond besloot ik dat het slim was om nog een opleiding te gaan doen. Een specialistenopleiding Netwerkbeheer Windows 2000. Want ik kon geen baan vinden op dat moment dus wilde ik nog wel een paar diploma’s halen. Ik haalde deze en ook een certificering van Microsoft, en besloot mij op de arbeidsmarkt te richten. Ik werkte eerst bijna een jaar op een helpdesk van een grote internetprovider en kwam daarna na twee andere baantjes bij een laboratoriumgroothandel terecht. Hier werkte ik samen met het hoofd van de ICT en beheerden wij de servers en alles daarom heen. Daarnaast werkte ik ook als verkoper, maar daar zal ik nu verder niets over zeggen. Ik heb daar een hele goede tijd gehad. Op een gegeven moment kwam ik in aanraking met een klein ICT bedrijf die mij op een gegeven moment vroeg of ik niet bij hen zou willen werken. Het idee om 40 uur in de week alleen maar in de ICT werkzaam te zijn trok mij wel aan en ik besloot de baan aan te nemen. Ook daar heb ik een hele fijne tijd gehad. Ik deed het systeembeheer bij diverse bibliotheken en ontwierp het menu welke gebruikers zagen op de publieke computers. Helaas kreeg het bedrijf last van de crisis en moest ik afscheid nemen waardoor ik ook last kreeg van de crisis. Ik kon geen baan vinden in de ICT. Ik kwam in de uitkering (ww) terecht en daarna in de bijstand.
In de tijd dat ik in de bijstand werkte heb ik werkelijk van alles geprobeerd. Ik kon maar niets vinden op ICT gebied dus moest ik ook op andere vacatures reageren. Ik keek of een omscholing zou kunnen, had bijna een top ICT opleiding op de universiteit in Zwolle als het bedrijf alls niet gestopt had, en zo kan ik nog wel even verder. Steeds leek het erop dat ik wat had en dan liep het weer op niets uit. Telleurstelling op telleurstelling. Het begon er steeds meer op te lijken dat ik mijn passie, de ICT, moest loslaten omdat ik daar geen werk in kon vinden. En aan de ene kan was ik op een gegeven moment wel zover dat ik het los kon laten, en toch bleef het onrustig in mij. Want ICT is nou eenmaal mijn passie! Ik ben er elke dag mee bezig. Ben thuis van alles aan het uitproberen, en noem maar op. Maar ja, als er geen baan te vinden is? Ik wilde wel graag een belegde boterham. Het eerste reïntegratiebedrijf beviel me niet en dus werd ik op mijn verzoek gekoppeld aan een ander reïntegratiebedrijf want reïntegreren zou ik. Ondertussen verveelde ik mij niet, want ik heb nog een passie: werken met jeugd/jongeren. In mijn vrije tijd was ik tienerleider en later hoofdtienerleiding in de gemeente/kerk waar ik kom. Ik vind het heerlijk om de tieners iets te leren en ze dat op hun eigen niveau uit te kunnen leggen. Dus daar had ik mooi even meer tijd voor. Het tweede reïntegratiebedrijf had mij binnen no-time weer aan het werk. Tja, ik kon wel solliciteren, maar deze meneer wist vanuit zijn netwerk waar mensen nodig waren zonder dat daar al vacatures voor waren. Die moet je dus hebben! En zo kwam ik vanuit de bijstand en de ICT in de zonweringsbranche. Dit was iets compleet anders dan ik had gedaan. Ik deed ook daar een stuk ICT maar de hoofdzaak was toch echt dat de zonweringen bij de klanten kwamen, want ja, zonder geld ook geen werk. Helaas werden de werkzaamheden steeds minder door de crisis. Na 3 jaar, net toen ik alles onder de knie had en lekker bezig was, kon ik ook daar weg. En zo kwam ik weer in de ww/bijstand terecht.
De bijstand was inmiddels wel veranderd en dat betekende dat ik 4 weken voor de gemeente moest werken zodat ze konden zien op basis van wat ik daar deed, wat ze voor mij zouden kunnen/willen doen. Immers, als jij niet je best doet, doen zij dat ook niet. Goed, het ompakken van rollen snoep is nou niet echt mijn droombaan, maar als je maar bedacht dat het steeds weer 4 andere rollen waren dan was het best nog wel afwisselend werk. De gesprekken met de andere jongeren waren mooi/bijzonder en uiteindelijk was ik hen aan het begeleiden. Op een gegeven moment werd ik bij een tafel gevraagd omdat de motivatie weer op ‘0’ lag. Ik moest ze dus weer motiveren om die rollen snoep weer om te pakken. Ik was daar lekker bezig en had daardoor de leukste klusjes te doen, zoals het uitdelen van fietsen aan mensen in de minima. Prachtig om te doen. Ik kreeg een goede beoordeling, en mijn begeleider wilde mij daar wel aan het werk hebben. Ik dacht dat ik binnen was, immers werken met jeugd/jongeren is ook een passie van mij. Maar na een paar weken bleek dat al lang duidelijk was dat ze daar geen mensen meer zouden aannemen. Als ik daar zou willen werken zou ik dat met behoud van mijn uitkering moeten doen. Dat leek mij niets, ik wilde verder solliciteren. Dus zat ik weer thuis. Die maanden daarna bleek ik solliciteren maar kreeg alleen maar afwijzingen binnen. Steeds kwam er weer uit dat het niet aan mij lag, er kwamen steeds zoveel sollicitaties binnen dat ze op alles wat ze maar wilden konden selecteren. Dan moet je al heel veel geluk hebben als je wordt uitgenodigd voor een gesprek. Bij mij kwam het niet verder dan een afwijzing per e-mail.
In december kwam ik een vacature tegen bij de post en reageerde daarop en werd nog aangenomen ook. Ik werd postbezorger op de scooter. Daarnaast kreeg ik ook nog een baantje als schoonmaker. Dat laatste was heel dubbel. Ik was schoonmaker op de school waar ik de opleidingen in de ICT had gedaan. Dit voelde ik regelmatig als ik op het schoolplein aan het opruimen was. Maar ik was aan het werk, en ik zou maar een minimaal gat op mijn cv hebben. Dat was ook belangrijk. Van mezelf ben ik erg postief en dat scheelt. Maar toch had ik wel periodes dat ik meer positiviteit nodig was dan ik op dat moment had. Die haalde ik dan weer uit de omgang met mijn collega’s. Mijn contract bij de post werd verlengt voor een half jaar en daarna nog eens voor een jaar. In eerste instantie was ik er blij mee, maar toen ik ontdekte dat ik daarmee niet uit de bijstand zou komen baalde ik ontzettend. Ik kon ook geen andere baan vinden, en andere pogingen om aan het werk te komen strandde ook. Op een gegeven moment kreeg ik onverwachts bericht op mijn schoonmaak werk dat ik ik niet meer hoefde te komen omdat ik teveel was. Ik werkte maar 8 uurtjes in de week, maar dat maakt dan even niet uit als je voor de zoveelste keer je werk kwijt raakt. Bij de post werkte ik nog even door totdat daar ook mijn contract niet werd verlengd. Dat was in april van dit jaar (2016)
Zo werd ik weer afhankelijk van de bijstand. Ondertussen solliciteerde ik door en door. Een omscholing kwam weer in beeld en ik wist werkelijk niet wat ik moest doen. Wel zei ik altijd dat ik een winnaar ben. Immers zo redeneer ik, het spreekwoord is : de aanhouder wint. Ik houd aan/vol, dus ben ik winnaar! Ik zou een baan vinden. Ik vond er een, niet in de ICT, maar ja, ik kan altijd door solliciteren toch? Maar helaas zat daar een wurgcontract aan, en die wilde men niet wijzigen. Daar zat ik weer. Op mijn verjaardag kreeg ik een cadeau van mijn zusje. Een huisje met de tekst : “Wish it, dream it, do it” erop. Ze zei me dat ik moest gaan voor dat gene wat ik wilde, waar ik van droomde, wat ik wenste. Ik wilde graag een baan in de ICT óf iets met jongerenwerk. Ondertussen was ik ook aan het denken over een eigen bedrijf. Dat leek mij ook wel wat. Het bordje heeft een mooie plek op mijn kast gekregen zodat ik deze goed kan zien.
De tekst die op het bordje staat:
WISH IT, DREAM IT, DO IT
Dit cadeau hielp mij om me te focussen op dat wat ik wenste en waarvan ik droomde, maar om het nou te doen? Hoe dan? Dat is lastig! In oktober kreeg ik van een vriendin een mailtje met een link naar een vacature op facebook. Dit is wat voor jou!! schreef ze. Echt iets voor jou! Een baan als facilitair medewerker IT op een school. Nou om eerlijk te zijn leek het mij ook wel wat dus ik probeerde informatie te krijgen over deze vacature. Dat koste wat moeite maar uiteindelijk had ik de informatie en kon ik de sollicitatiebrief versturen. Een paar weken later kreeg ik op een vrijdag bericht dat ik die maandag op sollicitatiegesprek mocht komen. Voordat ik kon bevestigen dat ik kon, werd ik al gebeld om te vragen of ik die maandag kon komen. Die maandag ben ik op gesprek geweest, en ik moet zeggen dat dit een heel fijn gesprek was. Binnen een half uur had ‘de commissie’ een goed beeld van mij en stond ik weer buiten. Alleen het gesprek was al super. In het gesprek hoorde ik dat uit alle sollicitaties die binnen waren gekomen 4 brieven waren geselecteerd die er uitsprongen en ik was daar één van! Die ‘s middags werd ik gebeld dat ze mij graag wilden hebben. Unaniem hadden ze voor mij gekozen! Ik stond te springen in de woonkamer en moest het echt even op mij in laten werken. De aanhouder heeft gewonnen!! Ik dankte God voor alles wat hij voor mij had gedaan en bedacht me dat mijn wens was uitgekomen, dat ik mijn droombaan had gekregen (ik werk op een school met jeugd, in de ICT) en mag het gaan doen! Amen! Inmiddels ben ik in mijn 2e week en heb ik het reuze naar mijn zin.
Toen keek ik nog eens naar dat bordje wat ik van mijn zusje had gekregen, en wist dat God al die tijd heeft geweten dat ik deze baan zou krijgen. Kon niet anders. Want toen ik de tekst op het bordje zag, las ik het anders dan de eerste keer. Ik las:
Wish I(C)T, Dream I(C)T, DO I(C)T
